Ai chihuahua!

E: Eindelijk heerlijk en lang geslapen vannacht. Gisteren een vermoeiende dag gehad naar Mt. Fuji en Hakone. Gelukkig konden wij op de terugweg de shinkansen nemen en waren we in 35 minuten terug in Tokio! De rest van de mensen was tweeëneenhalf uur onderweg in de bus. Op onze kamer was ik de foto’s voor het blog aan het uploaden toen ik een lichte trilling voelde. Ik wist meteen dat het een aardbevinkje was, dus ik ben bij het raam weggegaan (daar staat het schrijftafeltje en we zitten op de 13^e verdieping, dus…). Je kon goed merken dat het hotel op rubberen schokdempers staat, want alles maakte een soort golfbeweging, alsof je in de Hully Gully zit op de kermis. Niet angstaanjagend of zo. Er werd wat omgeroepen in het hotel (dat er een aardbeving was en dat we niet in paniek hoefden te raken en dat alles onder controle was). Er stond zelfs een vrouwelijke bellboy op de gang die vroeg of “evverizing ies okeej?”. Ik: Yes, very ok. It was a small earthquake, wasn’t it? Maar helaas raakte zij toen in paniek want zover reikte haar Engels niet. Arigato dozaimas (en een knik van 45 graden) en daarmee was het klaar. Later zagen we op tv dat het een bevinkje van 5,5 was en dat de shinkansens tot stilstand waren gekomen. Daarna zoals gezegd wel heerlijk geslapen, tegenstrijdig genoeg gerustgesteld door dit voorval.

Alweer geshopt vandaag. Tokio is een shopwalhalla, dus ik vermaak me hier prima. Saké-setje, een lading eetstokjes, tubes wasabi en gember gekocht en nog een heleboel andere snuisterijen (lekker nuttig allemaal). Vreemde winkels gezien ook, zoals een winkel met outfitjes voor honden, vooral voor kleintjes zoals teckels en chihuahua’s.

Vandaag is voor de Japanners een lang weekend begonnen, dus ze hadden een stuk minder haast dan door de week. Maar er waren wel veel meer mensen op straat. Ik zal nooit meer zeuren als ik in Venlo op zaterdag de stad in moet. Ze lopen zich hier op z’n Venloosch gezegd “bölte veur de kop”, maar blijven toch geduldig en beleefd. Ik heb mij de afgelopen dagen hierover al vaker verwonderd. Blijkbaar gaat individualisme hier prima samen met respect en mededogen voor de medemens, terwijl ik altijd verondersteld heb dat het juist het toenemend individualisme is dat zorgt voor problemen in Nederland. Ik heb diep respect voor de Japanse mentaliteit ondertussen! 15 miljoen mensen op een kluitje en toch nooit gedoe. Zou ik in Tokio kunnen wonen? Volgens M. stel ik mij ieder jaar in elke grote stad die vraag! Lijkt mij in elk geval helemaal te gek, maar natuurlijk zouden alle lezers van dit blog dan ook daar naartoe moeten komen en of jullie daar nou zin in hebben? En dat Japans wordt ook nog een hele klus! Laat ik dus over anderhalve week maar terugvliegen naar Nederland en het houden bij Venloosch, Nederlands en Frans…

Mijn voetjes zijn intussen ernstig aan rust toe. Maar ik heb vandaag patches gekocht met kruiden en vrije ionen (?) die je op je voeten moet plakken en dat zou moeten helpen. Ik weet niet wat er verder op de verpakking stond, dus ik ben benieuwd. Ik hoop niet dat ik er stinkvoeten van krijg of dat er Japanse paddestoelen op gaan groeien of zo. De stickers zitten er al op, het loopt bescheten, maar voelt wel lekker koel.

Morgen met de shinkansen naar Kyoto, dus dat wordt hopelijk wat minder lopen. Plaatsen in de trein zijn gereserveerd, dus lekker zitten. Maar ik zal Tokio wel gaan missen! We hebben hier onze vaste buurtsuper inmiddels, vrienden die ons naar de tandarts brengen en een surrogaat-oma die dol is op de meisjes uit Oranda…

M: Iedereen heeft het altijd maar over Mt. Fuij, die moet je bezoeken en dat mag je niet missen. Mt Fuij mag dan wel heilig zijn in Japan, ik vond er niet zo veel aan. Het is niet eens een echte berg maar een (nog steeds actieve) vulkaan. De gondel-lift hebben we tegenwoordig in Venlo ook en de speciale zware eieren gekookt in het kokende water van de vulkaan konden me niet bekoren. Onze gezondheid loopt al genoeg schade op hier door de radioactiviteit zonder dat we dan ook nog eens zwaveleieren gaan eten. Volgens de gids leef je er 7 jaar langer van. Maar zoals ze roken en er uit zagen, denk ik eerder 7 jaar korter. Wat wel leuk was, was het tochtje met het piratenschip over het Hakone meer. Alleen jammer dat alle piraten details van plastic waren, van de rumvaatjes tot aan de kanonnen toe. Maar toch, ...leuk gedaan. Onze gids was wel geweldig. Haar Engels was om je te bescheuren. Ze slikte letters in, maakte van de r een l en zei alles 3 of 4 keer, terwijl ze vaak ook nog grappige verhalen vertelde. Ik heb in een deuk gelegen de hele dag. Zo heeft ze ons informatie gegeven over Mt Fuij, Japanse automerken, rijst en sake, hakone, zwaveleieren, Japanse gebarentaal en tot 10 tellen in het Japans, terwijl ze dat deed vertelde ze aan de lopende band grapjes tussendoor. (I have itchy on my knee in the sun. She told me to go and lock the door. When I hitch I get a cold (hatschi) and so does the cute Jew) Bij het afscheid, gaf ik haar een paar Delfs blauwe klompjes (op advies van het Japan forum). Waarop haar reactie was 'Tank joe vely muts, I ill cherry' Blijkbaar sloeg het kadoooootje aan.

Het hoogte punt van de dag was het tripje met de shinkansen van een half uur. Zeker omdat we wisten dat de ene helft, de trein miste omdat ze nog kaartjes moesten kopen en de andere helft dan nog 2 a 3 uur met de bus moet (whoewhahahaha) Leed vermaak blijft leuk! En zo waren we dus net op tijd in het hotel om veilig te zijn voor de aardbeving. Ik hoop dat de bus niet te hard rammelde.

earthquake!

Oké, we hebben zojuist om 1 minuut over 9 onze eerste aardbeving gehad. Een ietsie-pietsie mini aardbeving maar toch, duidelijk voelbaar. We zaten op onze hotelkamer en door de goede vering van het hotel lijkt het alsof we in de Fanta reclame zitten. Helemaal niet akelig of iets om je zorgen over te maken. We gaan wat op en neer en binnen 5 minuten is staat alles weer stil.

Een half uur later zien we op het nieuws dat de aardbeving een kracht van 5.5 had en net buiten Tokyo het epicentrum had. OEPS! toch wel een stevige dus.

Maar wij zijn nog heel! Het is maar dat jullie het weten.

Linkje naar de fanta reclame die ik bedoel:http://www.youtube.com/watch?v=7QRHDG12avM

Toothfairy Ohtsuka

M: Na een lange vermoeiende dag sightseeing , wil je eigenlijk maar 1 ding, douchen en naar bed. O, ja dagboek bijwerken en blog schrijven moet ook nog even maar dan lekker slapen. Hoe anders kan dat lopen....Terwijl E. al in dromenland was (slaaptekort van gisteren in aan het halen) ging ik nog 'even' douchen. Zweet wegwassen van 12 uur in 34 graden rondwandelen en nieuwe indrukken opdoen, haartjes wassen en tanden poetsen.

En wat er toen gebeurde weet ik eigenlijk niet precies maar terwijl ik mijn mond sta te spoelen, voel ik dat er iets 'verschuift' in mijn mond. Tegelijkertijd heb ik iets groots en hards op mijn tong liggen en trekken er pijnscheuten door mijn mond. Ik spuug het harde ding uit en alle alarmbellen in mijn hoofd gaan af. In mijn hand ligt de kroon van mijn voortand, die op mijn 18e, door een ongelukje, afgebroken is. En nu 20 jaar later, in Tokyo, laat dat kreng los! Geweldige timing!

Een blik in de spiegel doet mijn ergste vermoedens bevestigen. Het stompje nog levende voortand zit nog op zijn plek met alle zenuwen open en bloot. En mijn mond ziet eruit alsof ik meedoe aan de re-make van the bride of Frankenstein. E. is intussen wakker geworden en op mijn gegil afgekomen. 'Wat wil je dat ik doe?' vraagt ze heel droog. Nou.....met een toverstafje mijn kroon vast toveren was wel fijn, dacht ik. Maar in plaats daarvan zei ik: 'Met met meegaan naar de tandarts'. Nu? Om 9 uur? In Tokyo? Ja, tuurlijk nu en hier, niet over twee weken in Nederland. E. keek een beetje moeilijk maar begon zich toch aan te trekken.

Zo makkelijk was het natuurlijk niet. In Nederland bel je, je tandarts, krijg je een nachtdienst / weekeinddienst nummer en kun je terecht.

In Tokyo, ga je naar de receptie, wordt daar opgevangen door meneer 1. Aan hem legt je uit wat er aan de hand is (in handen en voeten Engels) hij seint meneer 2 in (in het Japans). Dan mag je gaan zitten bij meneer 3, de Duty manager (meneer Miyasaka), die geen Engels spreekt maar wel heel actief gaat telefoneren. Na 15 minuten bellen wordt meneer 4 erbij geroepen (meneer Ohtsuka, Chief receptionist en Chief room division) Hij spreekt gelukkig wel redelijk goed Engels en aan hem mag je het hele verhaal nog eens uitleggen, terwijl hij tolkt tussen mij en meneer Miyasaka. Die ineens wel heel veel vragen heeft. Maar eigenlijk snappen ze me niet....Ik wil NU naar de tandarts! Niet naar het ziekenhuis voor morfine (gemiste kans ;-) niet morgen of overmorgen maar nu!

Maar in Japan maak je een afspraak en wacht je tot je aan de beurt bent. Maar ja, deze eigenwijze Hollander wil morgen naar Mt. Fuij. Want zaterdag en zondag kan dat niet vanwege een feestdag. Dus na ruim een uur telefoneren, vragen stellen, drammen, en nog meer bellen was er een tandarts, aan de andere kant van Tokyo, die over 2 uur wel een 'gaatje' had voor mij (haha). Er zijn hier dus geen nooddiensten maar wel tandartsen die 's nachts werken, maar die zitten dus vol met normale afspraken.

Vervolgens zijn ze bang dat ik de taxi en de tandarts niet kan betalen, want dat moet contant. Nu vind ik 40.000 yen voor de taxi, enkele reis ook wel erg veel (400 euro), iedereen waarschuwt je ook om nooit een taxi te nemen, in Tokyo. En ook de 100.000 tot 150.000 yen voor de tandarts lijken me erg veel. Zoveel cash heb ik inderdaad niet bij me. Ik krijg het benauwd. Alle banken zijn dicht en pinnen is heel moeilijk. Gelukkig blijkt ergens in de vertaling iets te zijn fout gegaan en staat er een 0 te veel.

Nu nog 1 kleine hindernis. De tandarts spreekt geen Engels. Uhhh, hoe maak ik hem dan iets duidelijk? Gelukkig mag Ohtsuka mee om te tolken. Dan gaat alles ineens heel snel. Taxi in, dwars door Tokyo crossen, taxi weer uit, betalen met creditcard, door een superdruk uitgaansgebied lopen naar de tandarts (zonder Ohtsuka nooit kunnen vinden). De tandarts zit op de 3e verdieping in een heeeeel smal gebouw. Naar binnen, schoenen uit, slippers aan, formulier invullen en weer is Ohtsuka de redder die alles vertaald. Een eerdere afspraak van de tandarts heeft afgezegd en ik ben meteen aan de beurt. Kort overleg tussen de tandarts, Ohtsuka en mij en voor ik het weet sta ik weer buiten met een gelijmde kroon en een paar vage instructies. Niet eten tot 12 uur vannacht (het is kwart voor 12) Voorzichtig eten voor 2 dagen (Hoe doe je dat?) en geen harde dingen eten, uuuhh, ok? Als ik dat doe moet de kroon wel 2 weken blijven zitten......

Help! Kan ik vast een afspraak maken met dr. De Boer?

E: En zo werd mijn slaap bruut verstoord gisteravond! M. redelijk in paniek, maar ach, haar leven hing er niet van af... Ik was wel zwaar onder de indruk van de sevice van het hotel. De manager heeft drie kwartier half Tokio afgebeld. Elke keer hoorden we alleen maar hai, hai, hai... Dat betekent ja en geeft aan dat je luistert. Maar de intonatie is telkens anders: haaai (=mooi, dat schiet op), haihaihai (=ja deuh, daar heb ik geen boodschap aan), hái! (= ja tuurlijk is het dringend), haiiiii (=ik begrijp het, maar ik heb er niks aan), hai - haihaihai- haaaaai (=dit schiet voor geen meter op).

Uiteindelijk in sneltreinvaart door kleine achterafstraatjes van Tokio gescheurd in een taxi. M. was blij dat ze geholpen werd. Ik kon het bij de tandarts vanuit de wachtkamer allemaal bekijken. Was ook het enige wat ik kon doen, want de wachtkamer was superklein en het leesvoer abracadabra... De tandarts hield een joekel van een metalen spuit achter zijn rug, zodat M. 'm niet kon zien. Daarna werd dat gevaarte tot twee maal toe in haar tandvlees geramd. Maar ze gaf geen krimp! Dappere dodo! En de tand zit voorlopig weer vast.

M'n vlaggetje, m'n hoedje en m'n toeter...

E: Met een Japanse toeroperator hebben we een stadstour gemaakt, van kwart over zeven vanmorgen tot zeven uur vanavond. Gids liep voorop met een vlaggetje (en een hoedje op) en wij sjokten er netjes achteraan als eendjes.

Veel gezien. Als eerste Tokyo Tower, een copie van de Eiffeltoren. Beetje groter, want de Japanners moesten er uiteraard weer net een schepje bovenop doen. Uitzicht was mooi, maar het was wel hoog. Op 160 meter hoogte (halfweg) heb je glazen ruitjes in de vloer. Ik durfde er niet eens door heen te kijken, maar M. moest er natuurlijk weer op staan. Mijn gegil veroorzaakte bijna een aardbeving, dus ik heb heeeel zachtjes gegild. En gedreigd met het verhaal dat ik geen kisten met resten naar Amsterdam transporteer etc., maar dat hielp niets. Is gelukkig goed afgelopen... Ach ja, ik ben geen grote held, maar dat weet intussen heel Tokio. Overdrijven kan ik wel weer heel goed!

Daarna de Meji-shrine, een tempel van een geliefde keizer. Naam is me helaas nu alweer ontschoten. Die Japanse namen doen een flink beroep op je geheugen. Ikebukuro, Yamanote, Akibara, Asakusa, Marinouchi, Nakamise, Shinuku, Shibuya, uche uche uche.

Dietbuilding, Imperial Palace garden (gaap), Ginza shopping street (gisteren ook al geweest) stonden daarna op het programma. 's Middags Hama-Rikyu garden gezien en dat was erg mooi. Het is een Japanse tuin uit de Edo-periode met veel naaldbomen en vijvers die in verbinding staan met de zee.

Bootje gevaren over de grootste rivier van Tokyo, de Sumida rivier. Lekker briesje en heerlijk koele watermeloenlimonade. Waren we hard aan toe, want het was vandaag 34 graden en we hebben de hele dag in de zon gelopen. M. heeft haar waaier veel gebruikt en is al gevraagd om in Kyoto in het Gion district als Geisha te komen werken, vanwege haar bijzondere waaicapaciteiten! Lamaarwaaien...

In Asakusa shopping street hebben we allerlei Japanse kitsch gezien, waaronder de vermoedelijk zeer oncomfortabele sandalen met houten blokken eronder en heel veel plastic lampionnen. Daar hebben we vorig jaar in Vietnam al enkele kilo's van meegenomen (die waren van zijde, jawel, maar liggen nu op zolder), dus we hebben maar niets aangeschaft. Wel eindelijk een sesamijsje kunnen kopen, ben ik dol op!

In Akihabara electric town zijn we eerder uit de bus gegaan, zodat we op eigen gelegenheid richting het hotel konden gaan. Daar hebben we nog wat gadgets bekeken voor Mac, iPhone en iPad en daarna weer richting Ikebukuro, waar we gegeten hebben bij de Italiaan. Basta! Morgen weer een heftig dagje, met een bezoek aan Mount Fuji op het programma...

M:Iemand die zegt dat alle Aziaten op elkaar lijken is nog nooit in Japan geweest.Japanners zijn er echt in alle soorten en maten. Met nog meer verschillen dan tussen de meeste Europeanen. En wat hebben we veel verschillende Japanners gezien vandaag. De verschillen komen vooral doordat ze zich durven te uiten qua kleding en haardracht. De haarkleur varieert van grijs/wit, blond via rossig, oranje en rood naar bruin en zwart. (alles tussen zwart en grijs is geverfd) Zowel mannen als vrouwen kunnen lang of kort haar hebben. Met dit verschil dat mannenlange haren altijd los dragen en vrouwen in ontelbaar vele verschillende varianten opgestoken, in staartjes of ingevlochten maar nooit helemaal los. Veel Japanse mannen dragen het haar half lang in, in onze ogen, zeer vrouwelijke coupes. Vrouwen met half lang haar zijn hier juist de stoere types. Blauw en rose haar heb ik nog niet gezien maar dat komt ongetwijfleld nog, als we naar yoyogi park gaan.

De kleding verschilt nog meer. Japanners durven te kiezen voor extreme stijlen, buitenissige (onmogelijke) combinaties en soms ook ronduit saaie outfits. Al met al levert dit een mooi beeld op van heel veel totaal verschillende mensen.

Ik dacht vandaag een beetje met een touringcar rondcrossen zal wel niet zo vermoeiend zijn, maar ik had niet gerekend met de Japanse manier van sightseeing. Japanners runnen een sightseeing tour alsof het een Zwitsers uurwerk is. Nog nooit eerder meegemaakt dat iets zo PRECIES op tijd verloopt. Elke stop was op de minuut nauwkeurig, ongelofelijk gewoon.

De eerste stop was om PRECIES 9.30 bij een rood-witte eiffeltoren, die ze hier Tokyo towernoemen. Het uitzicht was geweldig, Mount Fuij was net niet te zien (bewaren we dan maar voor morgen) Het doorkijkje omlaag vanuit 160 m was nog veel leuker dan het uitzicht. Het gegil op de achtergrond niet meegerekend (of juist wel?)Zo hoog op een glasplaat omlaag kijken is een adrenaline kick (sorry E.)

Precies 10.30 uur, de Meij shrine van de keizer die in 1918 overleden is. Deze shrine leverde het eerste stukje rust op in de hectiek van Tokyo. Midden in de stad staat een bos van allemaal bomen die geplant zijn toet de keizer overleed. Midden in dat bos staat een tempel, je kunt er wensen achterlaten (zie foto) en allerlei geluksbrengers kopen. Voor je naar binnen mag moet je eerste geestelijk en lichamelijk gereinigd worden. Door onder een speciale gigantische poort door te lopen wordt je geestelijk gereinigd (deed gelukkig geen pijn ;-) en voor de lichamelijke reiniging was een speciaal ritueel nodig bij een heilige bron.

Onder het motto beter goed gejat dan slecht verzonnen kwamen we vandaag buiten de eifeltoren nog een paar andere dubbelgangers tegen.

Vanuit de Tokyo tower (eiffeltoren) konden we de twintowers zien liggen.

Akasaka guest house was een kopie van Versailles, alles over the top nagemaakt. Het had hier de functie van gasten verblijft van de gasten van de keizer. De volgende stop was het diet building (zetel van het parlement) dit was een kopie van het Amerikaanse witte huis (toepasselijk). Om alles nu compleet te maken kwamen we langs het Amsterdamse centraal station, dat hier dienst doet als warenhuis.

Japanners maken nog wel meer dingen na, maar dan vanuit bestaande vormen. Zo hebben we vandaag een gebouw met een asbak erop gezien (tabaksfabrikant), een gebouw in de vorm van een glas bier inclusief schuimkraag (bierfabrikant), een gebouw in de vorm van een speakerbox (Sony verkoop punt) en een gebouw in de vorm van een pop (cocon), dat het Cocoon building heet en allerlei bedrijven huisvest.

Gelukkig ook veel authentiek Japanse gebouwen gezien vandaag. In de Imerial palace East garden was nog veel van de oude keizerlijke fort te zien met de 3 meter dikke muren (met aardbeving schade) In de Hama-rikyu garden stond een oud teehuis, midden in de enige zoutwater getijden vijver van Japan. De vijver staat in contact met de zee en stikt van de zoutwater vissen. Tijdens de sumida rivierboottocht stonden aan de ene oever moderne gebouwen (veel wolkenkrabbers) en aan de andere oever vooral wat oudere laagbouw (niets ouder dan 90 jaar, want bijna niets staat nog van voor de grote aardbeving van 1924 en wat wel was blijven staan is in de 2e wereld oorlog plat gebombardeerd) In Asakusa street stond een mooie boeddhisten tempel en 2 poorten met goden uit het shintoïsme. Tussen de twee poorten was het toeristen shopping paradijs met alleen maar souvenirs winkeltjes (heel veel kitsch)

Onze laatste stop was Akihabara waar je voor elk mogelijk elektrisch apparaat reserve onderdelen kunt kopen of een nieuw apparaat. Van led lampje tot iPad, en van ventilator tot videocamera, alles is hier te koop.

Al met al een interessante en vermoeiende dag. Weer heel veel gelopen, pijn aan de voeten en weer meer dan 12 uur onderweg geweest. Vanavond op tijd slapen want morgen gaan we naar Mt. Fuij!

Van hier tot Tokio

E: Geshopt, geshopt en ... geshopt! Vier wijken, steeds andere spullen. Shibuya, met electronicazaken en het bekende kruispunt (zie foto's, ook bekend van Wie is de mol? 2010 editie). Daarna Shinjuku, met vreemd uitgdoste Japanners en heel veel vreemde kledingzaken. Tegen de avond zijn we naar Ginza gegaan, de dure shop- en uitgaanswijk waar alle grote merken zitten én de leuke restaurants. Uitgeteld!

Welgeteld één Nederlands koppel gezien, in het Sony-center. Zij waren net als wij de nieuwste gadgets aan het bekijken. Nieuwsgierig wat wij over 5-10 jaar kunnen verwachten? Superdeluxe homecinema met heel realistisch beeld, wij zagen Back to the future in een waanzinnige variant. Verder fotocamera's die herkennen als je lacht en dan automatisch een foto maken. Werkt nog niet helemaal optimaal, want bij de superzure smoel die ik expres trok maakte hij een kiekje van Marielle! Ook leuk: laptop met 3D-scherm, kun je voor 3000 euri al meenemen naar Europa. Ben je wel helemaal up-to-date.

Eigenlijk nog nooit zo'n vreemd land gezien. Japanse toiletten zijn een bijvoorbeeld al een attractie. Naast de gewone spoelknop, zijn er nog ca. 10 knoppen. Zoals één voor lekkere luchten, één met een warmwaterstraal (komt uit een uitschuifbare buis en de sproeikracht is in te stellen), één die zorgt voor een zacht kabbelend waterstroompje zodat er niets aankoekt en last-but-not-least één waarmee je spoelgeluiden kunt faken - volume uiteraard regelbaar- waardoor niemand hoort wat je eigenlijk voor geluiden produceert. Ahum...

Eten en drinken doen ze hier op straat niet. Prullenbakken vind je nergens. En de schoonmakers stofzuigen zelfs de stoep en de zen-perkjes (zie foto). Het is hier dan ook ongelooflijk schoon. Roken doen de Japanners wel, maar alleen in afgezette smoking-area's. Gisteravond zagen we voor station Ikeburo 40 Japanners in een rijtje staan. We dachten dat zij wachtten voor een kaartjesautomaat of iets dergelijks, maar ze stonden net op een rijtje te paffen en dumpen hun as en peuken in speciale RVS bakken. Allemaal binnen het gebiedje dat is afgezet met gele tape!

Leuk was vandaag ook het winkeltje met kantoorartikelen. Nietloze nietapparaten, vreemde gummen die de evolutie uitbeelden (heeft de superbioloog natuurlijk meteen aangeschaft), paperclips die onherkenbaar zijn en uitwisbare markeerstiften, om maar wat te noemen. En... een variant op mijn Zwitserse Freitag-tas, de 13' MacBook sleeve die ik bij me heb en ook de iPhone-sleeve. Alles gewoon in Tokyo! Kost die keer zoveel als in Nederland, maar dan heb je ook wat.

Om dat alles te bekostigen werken de Japanners van acht uur 's morgens tot negen uur 's avonds en dan gaan ze met de metro knikkebollend naar huis. We hebben ons best gedaan om ons niet te bescheuren bij het zien van een keurige heer met aktetas die bijna op schoot van zijn buurman lag te snurken! Metro is trouwens goed te doen. We zijn ondertussen in staat op op de Japanse automaat een kaartje te kopen. Dat werkt als volgt. Je kijkt op een bord naar welke station je wilt, daar staat een bedrag bij. Je drukt op de knop waar evenveel cijfers op staan als het bedrag, ramt op de knop met de twee poppetjes en dan mik je je geld in de gleuf. Het apparaat spuugt twee tickets uit en klaar is Matsumoto.

Zojuist gegeten in een restaurant waar we enigszins een vermoeden hadden wat er op het menu stond. De meeste restaurants hebben plastic voorbeelden in een etalage, maar dan heb je nog geen idee wat het precies is. Ik bestelde noedels met seafood en kreeg een gerechtje dat zachtjes bewoog... Er lagen een soort dunne naar vis smekende vlokken op, die door de warmte een golfbeweging maakten. Tja, toch maar opgegeten en het was erg lekker. Ik hoop dat die vlokken niet uit het Fukushima-gebied komen!

Nog even boodschappen gedaan in de seven-eleven en weer prijs, dus grabbelen maar! We kregen een ijsje dat gevuld bleek met gezoete bruine bonen (dus door de geavanceerde plee gespoeld), een pak frappucino (heeft M. al weggewerkt) en een ondefinieerbaar flesje. We vragen ons af of dit te consumeren is of dat het een middel is tegen spierpijn of zo. Wie zal het zeggen... Ik zal het eens op mijn kuiten smeren en kijken wat er gebeurt!!

OMG. We zijn in Japan!

M: De vlucht was inderdaad super. Super kort (voor ons doen), super veel ruimte (voor ons 2 meter vrij), super service en super eten. Als het eten in het vliegtuig een voorbode is van wat ons in Japan te wachten staat, dan wordt het een hele speciale vakantie. kip in een heerlijke saus, Rijst met zeewier snippers, salade met Japanse noedels en groentes en en soort van litschi's jello met fruit. Vooral de minuscule stukjes zeewier die je zelf naar believen kunt sprinkelen op je eten, waren wel de moeite waard. Eens kijken of we die hier ook kunnen vinden in de supermarkt

Zodra het vliegtuig is geland, merk je dat je alles anders is, dan je gewent bent. Er is een heren toilet en een gemengd toilet, maar geen dames?? Overal staan schreeuwend reclame borden maar je kunt er niets van lezen. Na een eerste bestelling in het Japans (frappacinno's bij starbucks, 2 vingers omhoog en druk wijzen op een plaatje) wordt je getrakteerd op een vlotte Japans babbel over...???? en krijg je een rekening waar je ook weer niets van snapt. Lief lachen, geld geven, arigato zeggen en alles komt goed. Maar toch, wat zei ze nou eigenlijk? In de supermarkt (7-11), weet je van de helft van de produkten echt niet wat het is (drinken of shampoo?) Aan de kassa krijg je een box voor je neus met 10 sexy meisjes erop (Japans next top model?) en vervolgend moet je iets.....maar wat? Handen en voeten werk maakt duidelijk dat we allebei moeten grabbelen. Tot mijn grote opluchting zitten er kaartjes in de box, die vervolgens weer, gratis drankjes waard blijken te zijn. En ja, het zijn drankjes want we krijgen er rietjes bij.Als je een Pachinko hal binnen stapt, sta je pas echt in een andere wereld. Oorverdovende herrie, lichtflitsen, vreemde apparaten waarin kleine metalen balletjes worden gegooid, die door een soort grid heen rollen en overal bakken vol balletjes. Er zitten volwassen mannen met 6 à 7 bakken vol met kleine metalen balletjes heel hard hun best te doen, om nog meer balletjes te krijgen.

Tegelijkertijd doet alles heel vertrouwd aan. Op de stations is de belangrijkste informatie in 4 talen weergegeven (Japans, Koreaans, Chinees en gelukkig ook Engels) Rijstvelden in het buitengebied, wolkenkrabbers in de stad. Bij het stoplicht is rood stoppen en groen doorlopen. Overal zien je bekende winkelketens (7-11, Mac, KFC, starbucks, Becks) en bekende merken (gucci, D&G, pepsi nex (ipv max) coca cola, malboro).

Boven op de 25e verdieping van ons hotel zit een bar. Terwijl we daar van een peperduur drankje zitten te genieten, uitkijkend over de skyline van het immense Tokyo, dingt het pas goed tot me door. OMG, we zijn in Japan

Uitkijkend over een nachtelijk Tokyo gaat de wereldstad gewoon door met leven terwijl wij langzaam instorten na een (voor ons) heel lange eerste dag. De skyline is rood verlicht (reden vooralsnog onbekend) Maar wij gaan slapen om de vele indrukken van vandaag te verwerken. En morgen, ja morgen, dan gaan we shoppen!

Tokio, eerste dag (na de rust!)

E: Ons hotel zit in een rustige wijk van Tokio, maar daar is voor ons gevoel weinig van te merken. Het is er erg druk, het stikt er van de (vage) eetgelegenheden en gokhallen. Wij zijn in een pachenko-hal geweest en daar vergaat je horen en zien. Pachenko is een gokspel, waarbij je metalen kogeltjes van bovenaf door een doolhof moet loodsen en die komen er dan onderaan weer uit. Hoe meer balletjes, hoe groter de winst. Jong en oud, arm en rijk stopt hier een tientje in de automaat en brengt zo een uurtje door. In vreselijk lawaai! Verder heb je een heleboel andere spellen, meestal met manga-figuren in de hoofdrol. Zelden zo'n vreemde ervaringen opgedaan als vandaag. In alles is voorzien en alles is supergoed geregeld. Maar voordat je weet hoe de lift en het toilet werkt, ben je een uurtje verder. Uiteindelijk went het allemaal weer heel snel.

Met handen en voeten heeft Marielle duidelijk gemaakt dat er een kussen en dekbed zonder veren moest komen. Piewlow? No tok tok tok (je kunt de gebaren er zelf bij bedenken, japanse variant op de vogeltjesdans). Maar het is gelukt, althans: ik heb een kussen zonder veren en zes losse katoenen lakens. Dan de airco maar wat lager vannacht. Daarna hetzelfde ritueel bij de drugstore: keeltabletten gekocht. Best lastig, als je de keeltabletten niet van de slaappillen kunt onderscheiden. Keelpijn is nu wel over (en het valt mee met de vermoeidheid, haha)!

Nergens kom je buitenlanders tegen, maar we worden nergens aangesproken of bekeken. We hebben een uurtje mensen zitten kijken en Japanners zijn er in alle soorten en maten, dus waarschijnlijk vallen we niet op. Hoe anders was dat vorig jaar!

Nu maar eerst eens fatsoenlijk slapen en dan morgen op verkenning. Ben benieuwd of bij de echte toeristische trekpleisters wel toeristen zijn...

Konnishiwa!

E: Tokio! Na een heel relaxte vlucht van slechts 10,5 uur zijn we geland in Tokio.

De KLM-stewardess in het vliegtuig had ons meteen gespot als toeristen; er waren vrijwel alleen Japanners aan boord en dan vallen wij wel op. Of we de vakantie al geboekt hadden vóór maart? Tja... Schenk nog maar een wijntje in! De meeste mensen zijn toch bang om af te reizen naar Japan en dat is natuurlijk niet zo heel raar. De stewardess zei dat we niet moesten schrikken als het ging rammelen, want in Tokio trilt altijd overal wel wat en nu zijn er nog naschokken van zondag. Schijnt heel normaal te zijn.

Citaat uit de hotelbrochure op het nachtkastje: This hotel was built using an earth-quake-proof safety construction and the latest disaster prevention equipment to withstand considerably powerful earthquakes. A construction that can withstand tremors of level 6 or higher according to the Japanese seismic intensity index, so please don not panic. Dan volgt er een lijst met praktische tips (niet bij het raam gaan staan, niet in de lift schuilen, stekkers eruit trekken, etc.). Tot de tanden toe bewapend! Ik hoop het niet mee te maken, ben een kaaskop die niet veel gewend is. En momenteel heb ik ernstig honger, dus we gaan de buurt maar eens verkennen en een hapje eten. Misschien straks meer...