E: Eindelijk heerlijk en lang geslapen vannacht. Gisteren een vermoeiende dag gehad naar Mt. Fuji en Hakone. Gelukkig konden wij op de terugweg de shinkansen nemen en waren we in 35 minuten terug in Tokio! De rest van de mensen was tweeëneenhalf uur onderweg in de bus. Op onze kamer was ik de foto’s voor het blog aan het uploaden toen ik een lichte trilling voelde. Ik wist meteen dat het een aardbevinkje was, dus ik ben bij het raam weggegaan (daar staat het schrijftafeltje en we zitten op de 13^e verdieping, dus…). Je kon goed merken dat het hotel op rubberen schokdempers staat, want alles maakte een soort golfbeweging, alsof je in de Hully Gully zit op de kermis. Niet angstaanjagend of zo. Er werd wat omgeroepen in het hotel (dat er een aardbeving was en dat we niet in paniek hoefden te raken en dat alles onder controle was). Er stond zelfs een vrouwelijke bellboy op de gang die vroeg of “evverizing ies okeej?”. Ik: Yes, very ok. It was a small earthquake, wasn’t it? Maar helaas raakte zij toen in paniek want zover reikte haar Engels niet. Arigato dozaimas (en een knik van 45 graden) en daarmee was het klaar. Later zagen we op tv dat het een bevinkje van 5,5 was en dat de shinkansens tot stilstand waren gekomen. Daarna zoals gezegd wel heerlijk geslapen, tegenstrijdig genoeg gerustgesteld door dit voorval.

Alweer geshopt vandaag. Tokio is een shopwalhalla, dus ik vermaak me hier prima. Saké-setje, een lading eetstokjes, tubes wasabi en gember gekocht en nog een heleboel andere snuisterijen (lekker nuttig allemaal). Vreemde winkels gezien ook, zoals een winkel met outfitjes voor honden, vooral voor kleintjes zoals teckels en chihuahua’s.

Vandaag is voor de Japanners een lang weekend begonnen, dus ze hadden een stuk minder haast dan door de week. Maar er waren wel veel meer mensen op straat. Ik zal nooit meer zeuren als ik in Venlo op zaterdag de stad in moet. Ze lopen zich hier op z’n Venloosch gezegd “bölte veur de kop”, maar blijven toch geduldig en beleefd. Ik heb mij de afgelopen dagen hierover al vaker verwonderd. Blijkbaar gaat individualisme hier prima samen met respect en mededogen voor de medemens, terwijl ik altijd verondersteld heb dat het juist het toenemend individualisme is dat zorgt voor problemen in Nederland. Ik heb diep respect voor de Japanse mentaliteit ondertussen! 15 miljoen mensen op een kluitje en toch nooit gedoe. Zou ik in Tokio kunnen wonen? Volgens M. stel ik mij ieder jaar in elke grote stad die vraag! Lijkt mij in elk geval helemaal te gek, maar natuurlijk zouden alle lezers van dit blog dan ook daar naartoe moeten komen en of jullie daar nou zin in hebben? En dat Japans wordt ook nog een hele klus! Laat ik dus over anderhalve week maar terugvliegen naar Nederland en het houden bij Venloosch, Nederlands en Frans…

Mijn voetjes zijn intussen ernstig aan rust toe. Maar ik heb vandaag patches gekocht met kruiden en vrije ionen (?) die je op je voeten moet plakken en dat zou moeten helpen. Ik weet niet wat er verder op de verpakking stond, dus ik ben benieuwd. Ik hoop niet dat ik er stinkvoeten van krijg of dat er Japanse paddestoelen op gaan groeien of zo. De stickers zitten er al op, het loopt bescheten, maar voelt wel lekker koel.

Morgen met de shinkansen naar Kyoto, dus dat wordt hopelijk wat minder lopen. Plaatsen in de trein zijn gereserveerd, dus lekker zitten. Maar ik zal Tokio wel gaan missen! We hebben hier onze vaste buurtsuper inmiddels, vrienden die ons naar de tandarts brengen en een surrogaat-oma die dol is op de meisjes uit Oranda…

M: Iedereen heeft het altijd maar over Mt. Fuij, die moet je bezoeken en dat mag je niet missen. Mt Fuij mag dan wel heilig zijn in Japan, ik vond er niet zo veel aan. Het is niet eens een echte berg maar een (nog steeds actieve) vulkaan. De gondel-lift hebben we tegenwoordig in Venlo ook en de speciale zware eieren gekookt in het kokende water van de vulkaan konden me niet bekoren. Onze gezondheid loopt al genoeg schade op hier door de radioactiviteit zonder dat we dan ook nog eens zwaveleieren gaan eten. Volgens de gids leef je er 7 jaar langer van. Maar zoals ze roken en er uit zagen, denk ik eerder 7 jaar korter. Wat wel leuk was, was het tochtje met het piratenschip over het Hakone meer. Alleen jammer dat alle piraten details van plastic waren, van de rumvaatjes tot aan de kanonnen toe. Maar toch, ...leuk gedaan. Onze gids was wel geweldig. Haar Engels was om je te bescheuren. Ze slikte letters in, maakte van de r een l en zei alles 3 of 4 keer, terwijl ze vaak ook nog grappige verhalen vertelde. Ik heb in een deuk gelegen de hele dag. Zo heeft ze ons informatie gegeven over Mt Fuij, Japanse automerken, rijst en sake, hakone, zwaveleieren, Japanse gebarentaal en tot 10 tellen in het Japans, terwijl ze dat deed vertelde ze aan de lopende band grapjes tussendoor. (I have itchy on my knee in the sun. She told me to go and lock the door. When I hitch I get a cold (hatschi) and so does the cute Jew) Bij het afscheid, gaf ik haar een paar Delfs blauwe klompjes (op advies van het Japan forum). Waarop haar reactie was 'Tank joe vely muts, I ill cherry' Blijkbaar sloeg het kadoooootje aan.

Het hoogte punt van de dag was het tripje met de shinkansen van een half uur. Zeker omdat we wisten dat de ene helft, de trein miste omdat ze nog kaartjes moesten kopen en de andere helft dan nog 2 a 3 uur met de bus moet (whoewhahahaha) Leed vermaak blijft leuk! En zo waren we dus net op tijd in het hotel om veilig te zijn voor de aardbeving. Ik hoop dat de bus niet te hard rammelde.