Perfect verwendagje gehad vandaag. Vanuit Hiroshima de trein naar Miyajima-guchi genomen, waar de ferry vertrekt naar het eiland Miyajima. De meeste toeristen die er komen zijn Japanners en het is een plek waar veel bruidsparen komen. ’s Avonds gaat de ferry niet, dus je moet op het eiland overnachten of op tijd weer vertrekken naar het vasteland. Wij hadden een overnachting geregeld in een ryokan, een Japanse herberg, waar je zelf je bedje moet bouwen van matjes. Aangekomen in de ryokan werd ons door de eigenares verteld waar alle highlights te zien waren en hoe laat het hoog- en laagtij was om de wereldberoemde floating tori te fotograferen. Maar bij het zien van het idyllische eiland vanaf de ferry hadden wij onze zinnen gezet op een relaxt dagje strand, met daarna nog wat culinaire highlights en misschien nog wat fotootjes van de tori. Even lekker rustig aan na al dat gereis! En het was 34 graden, dus niet echt sightseeing-weer. De heer des huizes bood vrijwillig aan om ons naar het strand te brengen, dus dat kwam mooi uit. Het zette ons af bij de ingang, waar een piepklein winkeltje zat met elementaire strandbenodigdheden: handdoeken, zwembandjes, bier en fris, snoep en kleine hapjes. Het strand was niet heel groot, maar we hoefden het dan ook maar te delen met ongeveer 15 Japanners (met badmuts en zwemrokjes, haha). De vakantie is hier nog niet begonnen, dat scheelt. Lekker gezwommen en veel schaduw opgezocht. M. was druk met haar luisterboek op de iPad en haar cola zero. Ik was druk met mijmeren, zwemmen tussen de toekomstige sushi en mijn bier… Aan de overkant van het water rees de stad op, met daaronder drukke metrogangen en salary-men die zich naar hun werk spoedden. Daarachter lagen bergen, begroeid met naaldbossen en meren. Daar nog achter, veel verder, lag Holland… Mooi vlak land met drukke, soms nukkige mensen, thuisland, geboorteland! Mijn mijmeringen werden zo nu en dan bruut verstoord door de loslopende herten, die zo tam waren dat ze je kwamen besnuffelen en je kleding aanvraten als je niet uitkeek. Zo gaat een middag snel voorbij. We gingen terug naar de ryokan en daar kregen we uitleg over het dragen van de yukata (noemen wij kimono) en de onsen (noemen wij badkuip). Voor het avondeten moesten we namelijk verplicht in bad en daarna in yukata aan tafel. De gastvrouw legde alles vriendelijk doch gedecideerd aan ons uit. Geen vuile Hollanders aan tafel! De onsen is een bassin van natuursteen van 2 bij 3 meter dat tot aan de rand gevuld is met heet mineraalwater. Daarnaast is een ruimte met krukjes en douches. Het is de bedoeling dat je je inzeept en wast op één van die krukjes en dat je je daarna grondig afspoelt. Pas als je schoon bent, mag je in de onsen. Braaf wasten wij ons op de krukjes, blij dat we ons privé-onsen hadden die af te sluiten was. Om je daar nou te gaan wassen in het bijzijn van twintig nieuwsgierige Japanners… Toen we schoon en wel in de onsen stapten, veroorzaakten we een mini-tsunami in de aangrenzende ruimte, wat volgens mij wel de bedoeling was, want er was een flinke afvoergoot en alle schuim spoelde netjes weg. M. wilde meteen ook zo’n badderruimte thuis of in het eventuele nieuwe huis, maar het lijkt mij toch niet zo praktisch. Wel handig als je vuile hondjes moet douchen, hup in de onsen en klaar. Maar ja, wie maakt dat daarna schoon? Na het gebadder de yukata geprobeerd. Ik had gelezen dat de delen links over rechts dicht moeten (andersom is voor een begrafenis), dus dat netjes gedaan en het bijpassende overgeval ook aangedaan. We lagen in een deuk! De yukata was voor mij veel te lang was en ik viel er bijna over omdat ik een paar Japanse sandalen aan had. Liep ik met een dienblad vol met onze eigen kleding voorop de trap op, brak ik bijna mijn nek! Voor M. was de yukata een beetje krap, waardoor ze een décolleté had dat voor Japanse begrippen toch wel wat aan de Hollandse kant was. De gastvrouw moest er wel om lachen en zei dat wij bij het avondeten de enige gasten waren en Formie-ietsokeej! En zo gingen we dus aan tafel. Hadden we make-up op moeten doen en ons haar helemaal droog moeten föhnen? Wel of geen horloge of sieraden bij een yukata? Droegen we onze yukata wel goed? Moest deze outfit ook weer aan bij het ontbijt? Konden we morgen wel gewoon douchen? Vragen, vragen vragen… De ryokans staan bekend om hun authentieke maaltijden. In onze ryokan was de heer des huizes kok en dat hebben we gemerkt. Nog nooit zo vreemd gegeten. De helft van de tijd geen idee wat op ons bord lag. Vijftien gangen? Vreemde vissoorten, gebakken en rauw, congereel, hiroshimabeef, verschillende soorten sojasaus, wasabi, zeewier in minstens tien verschillende soorten… Pfffff!. Bij elk gerechtje kregen we instructies, waardoor duidelijk werd wat de goede combinaties en volgordes waren. De saké vloeide rijkelijk; haihaihai als je yukata maar goed zit! Na het eten nog gaan kijken naar het meest gefotografeerde object van Japan: de floating tori van Miyajima. Het was eb, dus je kon er naartoe lopen en hem aanraken. Enorme floodlights waren op het ding gericht en dat was wel handig. Je moet een paar steile trappen af en loopt dan door een laagje water de zee in. Met zo’n stevige maaltijd en fink wat saké achter je kiezen kan een extra lampje in het donker geen kwaad. Daarna op de tatamimatjes in de ryokan een bedje gebouwd van matjes en dekens en heerlijk in slaap gevallen terwijl de maan door de rijstpapieren luiken scheen.