E: Nee, dit keer gaat het –anders dan de titel van dit stukje misschien doet vermoeden- niet over Highballs… Johnny (Hill)walker is de bijnaam van een 72 jaar oude Japanner, met wie wij vandaag een wandeling van zes uur maakten. Arme Hollandse voeten…

Johnny wandelde met ons naar enkele verborgen tempels in Kyoto.

Erg mooi en indrukwekkend was het wel allemaal. We woonden een Boeddhistische begrafenisplechtigheid bij. Op tatami-matten zagen we hoe nabestaanden (in het wit gekleed) wierook brandden voor de overledene, waarbij een soort mantra’s gezongen werden.  We bezochten ook verschillende Shinto-heiligdommen. Het shintoïsme is een natuurgodsdienst en wordt in Japan het meest aangehangen. Bij het shintoïsme worden diverse natuurgoden aanbeden die de vorm aannemen van bijvoorbeeld stenen, wolken of bloemen.  De Japanners zeggen dat het Boeddhisme de godsdienst is voor de overledenen en het shintoïsme de godsdienst voor de levenden. De meeste Japanners zijn dus shintoïst, maar tegelijkertijd ook boeddhist.

In de bibliotheek van Kyoto zijn we met Johnny in een afgeschermd hoekje op de grond gaan zitten en daar heeft hij van alles verteld over religie, politiek en samenleving. Met enkele andere reizigers (voornamelijk Amerikanen) zaten we daar dus ingespannen te luisteren naar de oude man die in gebrekkig Engels zijn best deed om ons iets bij te brengen. Ik zat heerlijk achterovergeleund te luisteren, maar mijn ogen werden toch wel erg zwaar. Tegenover mij zat een Amerikaan zacht te snurken en ik zag nog enkele mensen knikkebollen… Tja, de hitte speelt ons niet-Aziaten parten en reizen is een vermoeiende aangelegenheid.

Johnny leidde ons daarna richting het oude geisha-hoofdkwartier, dat inmiddels niet meer bestaat. Er komen steeds minder geisha’s omdat hun beroep niet meer zo in trek is.  In elk geval werd ons wel duidelijk dat zij in heel hoog aanzien staan in de Japanse samenleving. Ze leren en studeren levenslang en ze worden gezien als het toonbeeld van beschaving en wellevendheid.  In het Westen hebben wij een heel ander beeld van deze dames! Alhoewel ik onlangs de film Memoires of a Geisha nog eens gezien hebt en dat klopt vrij aardig met het beeld dat Johnny schetste.

Daarna sushi, Japanse thee en koekjes verorberd en verder gelopen richting Gion. Daar namen wij afscheid van Johnny. Uiteraard hebben we hem ook bedankt met een paar oer-Hollandse klompjes en hij leek er erg blij mee. Senkjoeverriemutch! Fooien geven is hier uit den boze, dus dan maar zo.

Op eigen gelegenheid daarna de Kiyomizu tempel bezocht. Erg mooi, zoals alle tempels hier. Je wordt er na een paar dagen een tamelijk melig en blasé van. Taxi genomen naar de wijk Gion, omdat we gehoord hadden dat de Geisha’s (of eigenlijk de leerling-geisha’s, de Maiko’s) tussen zes en zeven uur ‘s avonds op weg gaan naar hun werk. Ze doen er alles aan om niet gezien te worden en willen absoluut niet gefotografeerd worden. Maar wij nemen natuurlijk geen genoegen met zo’n foto van een nep-geisha die een showtje opvoert voor toeristen!

Als volleerde paparazzi’s stelden wij ons in een hoekje in Gion strategisch op om tien minuten voor zes. Blijkbaar vielen we toch wel op, want een Chinees vroeg aan mij waar hij het beste Geisha’s kon spotten en hoe laat. Daarna nog enkele verdwaalde toeristen die steeds aan ons vroegen waar ze moesten zijn. Wij: We don’t know exactly! Reactie: Oh! You’re not from here? Ja deuh, zie ik er zo uit dan? Ik ben wel donker en met een zonnebril op zie je niet dat ik geen spleetogen heb, ik heb een canon-camera en ik mag dan dol zijn op sukiyaki, yakitori, teppanyaki, sushi en sashimi, maar ik heb niet het postuur van de gemiddelde Japanner.  Maar we waren wel de eersten die om kwart over zes een geisha spotten. Snel en behendig schreed zij in vol ornaat op haar Japanse sandalen naar haar werk. Flits! Geen reactie. Flits, flits, flits, en de dame ging onverstoorbaar voort. Een kwartiertje later zagen we nog een geisha. Ze kwam de straat in en daar stond inmiddels een rijtje toeristen haar op te wachten. Maar ze bedacht zich geen seconde en liep snel door.  Na twee geisha’s hielden we het voor gezien en zijn we wat gaan eten bij … de Indiër.  Tja, na alle Japanse clichés te hebben gezien wil je weer eens wat anders! 

M: Vanmorgen kwamen we erachter dat we weer eens mazzel hebben gehad. Gisteren is ons een paar keer gevraagd waar we van afkwamen en of we "HET" al gehoord hadden van de tyfoon.   Haai, Holaanda,Hai.       Wat bedoelen ze toch? Er zijn toch geen tyfonen in Nederland? Opmerkingen maar gewoon genegeerd, veel informatie gaar namelijk verloren in de vertaling.....dus...Niets vermoedend vannacht naar bed gegaan, met op de achtergrond een stevig onweertje. Daar slapen we altijd lekker van. 

Vanmorgen bleek waar al de heisa voor was. Een tyfoon (windkracht 12) zou recht op Kyoto afkomen, maar is op het laatste moment (vannacht) afgebogen naar Tokyo! Op sommige plekken lagen zelfs zandzakken voor de deur.  Zit je in een aardbeving veilig hotel, wordt je bijna weggeblazen. Gelukkig hebben we er niets van gemerkt.

De tour met Johnnie was erg leuk en leerzaam, maar ook erg vermoeiend. Zoals E. al zegt, compleet tempel moe na 3 dagen tempels kijken. Ze zijn nog steeds allemaal mooi en ik knip ook steeds braaf overal foto's van maar ik kan het niet meer opbrengen om van elke tempel nog te proberen om het verhaal er achter te onthouden. Het zijn er gewoon te veel.  Met vandaag erbij zijn we in meer dan 15 tempels, shrines en castles geweest.  Dat klinkt niet veel maar bij elk van die dingen hoort een geschiedenis (wanneer gebouwd?, door wie?, voor wie?) een doel,  een functie, bouwstijl, tijdperk en bijzonderheden.  Zo was er vandaag een shrine voor het hoofd (om slimmer te worden), Allebei natuurlijk meteen geld geofferd. Een shrine voor vrouwen (weer geld geofferd) en een shrine voor de algehele gezondheid. (ja, hoor weer ...) En dan waren er nog 4 tempels, alle 4 boehdistisch, 1 was er gebouwd door een keizer, En de rest...? Er zaten twee hele mooie bij...maar hoe ze heten?   

Het Geisha's spotten was wel erg grappig. Je moet op de goede plek staan op de goede tijd. Ik moest de hele tijd denken aan Zuid-Afrika, in het Kruger park. Toen zaten we ingespannen te turen of we wildlife (leeuwen, cheeta's) konden spotten en natuurlijk konden fotograferen. Alleen 2 jaar geleden bewoog de auto en zat het wildlife stil. Terwijl nu het "wildlife" rondliep en wij stil en verscholen stonden te wachten.  De overeenkomst was onmiskenbaar en de rush van de (foto)jacht was er weer. Goed gejaagd vandaag!