Vanochtend dan eindelijk toch het GoudenPaviljoen bezocht. Goede bus genomen en in één keer goed gereden. Handig zo’n busplattegrond!

Het Gouden Paviljoen stelde niet zoveel voor. Mooi om te zien, maar de binnenkant kon je niet bekijken en het regende flink. We hadden ons maar wat graag in de tempel verschanst. Maar na de eerste tempel waren we dus al drijfnat. Misschien zijn we ondertussen ook wel wat tempelmoe…

Rioanji bezocht, een Japanse tuin met de bekendste zen-tuin ter wereld. Vijftien rotsen in een perk met grind. De bedoeling is dat je er rustig gaat zitten en dan zou je telkens op andere gedachten moeten komen. Dat heb ik uiteraard gedaan en ik dacht aan Venlo aan de Maas, maar verder kwam ik helaas niet omdat enkele Spanjaarden nogal luidruchtig bezig waren om de brochure van het Engels naar het Spaans te vertalen. Muchas gracias! Weg zen-gedachten, weg mijmeringen… Misschien is het wat voor thuis, zo’n tuin. Maar vervolgens bedacht ik me weer dat Nanuq waarschijnlijk haar eigen kunstwerkjes in het vulkanisch grint zou achterlaten en om het perkje nou met kattenbakkorrels te gaan vullen… En ik maar harken! Niet zo zen!

’s Middags zijn we naar Nara gegaan met de trein. Er was geen tijd meer voor een echte lunch en we moesten de trein halen, dus we hebben een hotdog gekocht op het station en die in de trein opgegeten. Oei! Japanners eten en drinken niet in openbare gelegenheden, dus dat leverde enkele veelbetekende blikken op. Geen boze blikken, want boos worden is gezichtsverlies. En staren is ook not-done. Het waren meer terloopse blikken waaruit onbegrip en afkeuring spreekt. Schuldig maar voldaan kwamen we aan in Nara.

In Nara hebben we nagevraagd hoe ver het lopen was naar de hoofdtempel. Bleek 5 kilometer te zijn, volgens de Japanners goed te doen dus. Wij toch maar een taxi genomen omdat we vanmorgen al een heel eind gelopen hadden en uitgelegd waar we heen wilden. We werden afgezet bij de hoofdingang en zijn toen verder gaan lopen. En Nara was prachtig! Je waant je in een andere tijd en het landschap is betoverend mooi. We kwamen heel weinig toeristen tegen en je mag overal komen. Geen vreemde afzettingen, linten of kitscherige lampjes; alles ligt erbij zoals het eeuwen geleden was. We vergaten zelfs zo nu en dan dat het regende.

Op de terugweg het boemeltje terug naar Kyoto genomen, omdat de rapid pas drie kwartier later kwam. Ook hier weer een nieuw trucje geleerd: als je de rugleunig van de zittingen beetpakt, kun je ze van richting veranderen! Zo kun je van een vierpersoonsplek een tweepersoonsplek maken en andersom. Kwamen we toevallig achter, leek in eerste instantie op een Hans Klok-truc. Wel heel handig! In de trein heerlijk geslapen en gedroomd van tempels en schrijnen, lotusvijvers en Japanse krijgers en voor we het wisten waren we in anderhalf uur tijd terug in Kyoto.

In het station gegeten. Dat klinkt ongezellig, maar dat valt mee; er zijn wel 100 restaurants die her en der op het enorme station verscholen zitten. Stuk of zes gerechtjes besteld en daar met z’n tweeën van gegeten. Ik was het lichtje op tafel aan het bestuderen en ik vroeg me af waar het knopje aan de bovenkant voor diende (dacht dat er een led-lampje in zat). Ingedrukt uiteraard, bleek het de bel te zijn voor de serveersters. Die kwamen in shinkansen-tempo met z’n vieren aanrennen om ons te bedienen, dus nog maar een pruimenwijn en een Japanse highball (bier met Jack Daniels) besteld. En daarna al jodelend de zaak uitgerold! Haideladiehai!

M: Ik wil iedereen bedanken die een berichtje achterlaat op het forum. Hierdoor weten we dat we het blog niet voor niets bijhouden ;-) En het stimuleert extra om elke dag iets achter te laten.

Op de dagen dat ik niets schrijf op het digitale blog werk ik ons (ouderwetse) papieren dagboekje bij. Met daarin een overzicht van wat we doen aan de hand van rekeningen, folders, entree kaartjes, plattegrondjes en alles wat we zo nog meer aan papierzooi kunnen bemachtigen. En hierbij nodig ik iedereen uit om als we weer in Nederland zijn foto's te komen kijken en door het dagboek te komen bladeren, Als je daar zin in hebt, natuurlijk.