E: In Kyoto moet je keuzes maken. Er liggen hier honderden tempels verspreid over alle delen van de stad, sommige met tempelcomplexen en tuinen en je zou zeker een jaar lang elke dag bezig zijn om ze allemaal te bezoeken. Gisteravond dus nog maar eens goed naar onze planning gekeken en besloten dat we de Fushimi Inari-Taisha Shrine (wilde ik per se zien), Nijo castle (wilde M. per se zien), de Ninnaji tempel, de Ryoanji tempel en de Kinkakuji tempel best op één dag konden doen en dan misschien ’s avonds nog naar Gion konden gaan om wat geisha’s te spotten.

Dus vanmorgen met de trein richting Nara gegaan en uitgestapt op station Inari. De weg naar het heiligdom leidt vanaf het station de bossen in. Overal heeft men rood met witte stalen palen met feestverlichting vastgezet, ziet niet uit! Maar de wandeling werd beloond met een paar prachtige tori-gangen en mooie tempels. Helaas begon het een beetje te regenen, maar gewijde plekken genoeg om te schuilen. Bij de splitsing van twee tori-gangen werden wij spontaan op de foto gezet door een Japanse vrouw, die we als dank een Delfts-blauwe koelkastmagneet gaven. Daarna kregen wij uiteraard haar visitekaartje dat wij (Arigato gozaimas!) met twee handen aannamen, naar goed Japans gebruik. Ze heette mevrouw Suzuki (stereotype, ja) en sprak perfect Engels. We raakten in gesprek over Holland en Japan, ze vond onze reisplannen geweldig en we ontdekten dat we allemaal teachers waren. Zij was professor of Aesthetics aan de university van Hiroshima, soooo! Nou ja, verschil moet er wezen! In elk geval was ze vrijdag weer in Hiroshima en ze bood aan om ons daar rond te crossen om ons alle highlights te laten zien. We weten nog niet of we dat gaan doen, maar het is in elk geval leuk aangeboden. Geeft maar weer eens aan hoe gastvrij en open de Japanners zijn…

Daarna teruggegaan naar het hoofdstation in Kyoto en de bus genomen naar het kasteel van Nijo. Mooi kasteel dat vroeger de zetel was van de eerste shogun. Een flink eind gelopen, maar intussen begon het toch weer flink te regenen, dus we zijn snel de bus in gegaan op weg naar de Kinkakuji temple, beter bekend als het Gouden Paviljoen. Dit is dé trekpleister van Kyoto, dus dat moet je gezien hebben.

Op de bus stond Ginkakuji, dus we dachten dat we de goede kant op gingen. Maar je raadt het al: dat was niet het geval. Kwamen we na een uurtje achter (ik was halfnat zo’n beetje in slaap gesukkeld en M. keek ook erg wazig). Buschauffeurs moesten onderling erg lachen om die domme toeristen en wezen ons de weg naar een ander bus. Hai hai!

Maar deze bus kwam ook weer in the middle of nowhere uit. Weer uitgestapt, steeds natter en uiteindelijk een taxi aangehouden en met handen en voeten duidelijk gemaakt dat we naar Kinkakuji-tempel wilden. Daar waren we binnen een kwartier. Door de stromende regen en inmiddels zeiknat naar de ingang gelopen en toen … was het gesloten. Zen! Het begon al te schemeren en we waren toch wel flink teleurgesteld dat onze ambiteuze plannen letterlijk in het water vielen…

Bus genomen richting het station en dus richting het hotel en onszelf daarna verwend op een luxe schaal sushi met sake. Hupsaké! Nu lekker in een warm bad en dan morgen verder op tempeltoer door Kyoto.

M: Nu zijn we het ook natuurlijk wel een beetje zelf schuld dat we onze doelen niet gehaald hebben.. Gisterenavond tot half 2 (in de nacht) plannen gemaakt. Hier wel, daar niet, of toch zo, NEE niet daar, wel daar enz. Iedereen die ons een beetje kent weet dat het uren kan duren voordat we het eindelijk eens zijn, Met als gevolg dat we pas om 10 uur op stonden en om half 12 van de kamer afkwamen. Kwartiertje zoeken, kwartiertje wachten en om 12.03 de trein. 13.15 de trein terug na ruim een uur door de Fushimi Inari-Taisha Shrine te hebben gewandeld. Dit herhaald zich dan voor Nijo castle maar de weg ernaar toe en terug zijn een stuk langer. En ook het zoeken duurde langer. Waar koop je een kaartje voor de bus? Resultaat: om 4 uur terug op station. DE temple, HET hoogtepunt, ligt het verste van het station af zeker 40 minuten met de bus en dus eigenlijk een onhaalbare kaart als die om 5 uur sluit, wisten wij veel L

Al die regen hielp natuurlijk ook niet mee. Het weer van de afgelopen dagen, 35 graden en volle zon is niet fijn. Je hebt het constant warm, je kleren plakken van het zweet maar je krijgt super mooie foto’s. 29 graden en regen is pas echt vervelend, je hebt het nog steeds warm, je kleren plakken 2x zo hard (van het zweet en van de regen) plus de foto’s zijn meteen een stuk minder mooi. Dus hopelijk morgen weer vol zon!

De sushi was het lekkerste (en het duurste) die ik ooit gehad heb. En dat was een goede pleister op de tegenvallende shrine dichtheid van vandaag. Morgen gaan we het nog eens proberen. Deze keer MET een bus route kaart, zon? en vol goede moed. Kinkakuji here we come!