M: Na een lange vermoeiende dag sightseeing , wil je eigenlijk maar 1 ding, douchen en naar bed. O, ja dagboek bijwerken en blog schrijven moet ook nog even maar dan lekker slapen. Hoe anders kan dat lopen....Terwijl E. al in dromenland was (slaaptekort van gisteren in aan het halen) ging ik nog 'even' douchen. Zweet wegwassen van 12 uur in 34 graden rondwandelen en nieuwe indrukken opdoen, haartjes wassen en tanden poetsen.

En wat er toen gebeurde weet ik eigenlijk niet precies maar terwijl ik mijn mond sta te spoelen, voel ik dat er iets 'verschuift' in mijn mond. Tegelijkertijd heb ik iets groots en hards op mijn tong liggen en trekken er pijnscheuten door mijn mond. Ik spuug het harde ding uit en alle alarmbellen in mijn hoofd gaan af. In mijn hand ligt de kroon van mijn voortand, die op mijn 18e, door een ongelukje, afgebroken is. En nu 20 jaar later, in Tokyo, laat dat kreng los! Geweldige timing!

Een blik in de spiegel doet mijn ergste vermoedens bevestigen. Het stompje nog levende voortand zit nog op zijn plek met alle zenuwen open en bloot. En mijn mond ziet eruit alsof ik meedoe aan de re-make van the bride of Frankenstein. E. is intussen wakker geworden en op mijn gegil afgekomen. 'Wat wil je dat ik doe?' vraagt ze heel droog. Nou.....met een toverstafje mijn kroon vast toveren was wel fijn, dacht ik. Maar in plaats daarvan zei ik: 'Met met meegaan naar de tandarts'. Nu? Om 9 uur? In Tokyo? Ja, tuurlijk nu en hier, niet over twee weken in Nederland. E. keek een beetje moeilijk maar begon zich toch aan te trekken.

Zo makkelijk was het natuurlijk niet. In Nederland bel je, je tandarts, krijg je een nachtdienst / weekeinddienst nummer en kun je terecht.

In Tokyo, ga je naar de receptie, wordt daar opgevangen door meneer 1. Aan hem legt je uit wat er aan de hand is (in handen en voeten Engels) hij seint meneer 2 in (in het Japans). Dan mag je gaan zitten bij meneer 3, de Duty manager (meneer Miyasaka), die geen Engels spreekt maar wel heel actief gaat telefoneren. Na 15 minuten bellen wordt meneer 4 erbij geroepen (meneer Ohtsuka, Chief receptionist en Chief room division) Hij spreekt gelukkig wel redelijk goed Engels en aan hem mag je het hele verhaal nog eens uitleggen, terwijl hij tolkt tussen mij en meneer Miyasaka. Die ineens wel heel veel vragen heeft. Maar eigenlijk snappen ze me niet....Ik wil NU naar de tandarts! Niet naar het ziekenhuis voor morfine (gemiste kans ;-) niet morgen of overmorgen maar nu!

Maar in Japan maak je een afspraak en wacht je tot je aan de beurt bent. Maar ja, deze eigenwijze Hollander wil morgen naar Mt. Fuij. Want zaterdag en zondag kan dat niet vanwege een feestdag. Dus na ruim een uur telefoneren, vragen stellen, drammen, en nog meer bellen was er een tandarts, aan de andere kant van Tokyo, die over 2 uur wel een 'gaatje' had voor mij (haha). Er zijn hier dus geen nooddiensten maar wel tandartsen die 's nachts werken, maar die zitten dus vol met normale afspraken.

Vervolgens zijn ze bang dat ik de taxi en de tandarts niet kan betalen, want dat moet contant. Nu vind ik 40.000 yen voor de taxi, enkele reis ook wel erg veel (400 euro), iedereen waarschuwt je ook om nooit een taxi te nemen, in Tokyo. En ook de 100.000 tot 150.000 yen voor de tandarts lijken me erg veel. Zoveel cash heb ik inderdaad niet bij me. Ik krijg het benauwd. Alle banken zijn dicht en pinnen is heel moeilijk. Gelukkig blijkt ergens in de vertaling iets te zijn fout gegaan en staat er een 0 te veel.

Nu nog 1 kleine hindernis. De tandarts spreekt geen Engels. Uhhh, hoe maak ik hem dan iets duidelijk? Gelukkig mag Ohtsuka mee om te tolken. Dan gaat alles ineens heel snel. Taxi in, dwars door Tokyo crossen, taxi weer uit, betalen met creditcard, door een superdruk uitgaansgebied lopen naar de tandarts (zonder Ohtsuka nooit kunnen vinden). De tandarts zit op de 3e verdieping in een heeeeel smal gebouw. Naar binnen, schoenen uit, slippers aan, formulier invullen en weer is Ohtsuka de redder die alles vertaald. Een eerdere afspraak van de tandarts heeft afgezegd en ik ben meteen aan de beurt. Kort overleg tussen de tandarts, Ohtsuka en mij en voor ik het weet sta ik weer buiten met een gelijmde kroon en een paar vage instructies. Niet eten tot 12 uur vannacht (het is kwart voor 12) Voorzichtig eten voor 2 dagen (Hoe doe je dat?) en geen harde dingen eten, uuuhh, ok? Als ik dat doe moet de kroon wel 2 weken blijven zitten......

Help! Kan ik vast een afspraak maken met dr. De Boer?

E: En zo werd mijn slaap bruut verstoord gisteravond! M. redelijk in paniek, maar ach, haar leven hing er niet van af... Ik was wel zwaar onder de indruk van de sevice van het hotel. De manager heeft drie kwartier half Tokio afgebeld. Elke keer hoorden we alleen maar hai, hai, hai... Dat betekent ja en geeft aan dat je luistert. Maar de intonatie is telkens anders: haaai (=mooi, dat schiet op), haihaihai (=ja deuh, daar heb ik geen boodschap aan), hái! (= ja tuurlijk is het dringend), haiiiii (=ik begrijp het, maar ik heb er niks aan), hai - haihaihai- haaaaai (=dit schiet voor geen meter op).

Uiteindelijk in sneltreinvaart door kleine achterafstraatjes van Tokio gescheurd in een taxi. M. was blij dat ze geholpen werd. Ik kon het bij de tandarts vanuit de wachtkamer allemaal bekijken. Was ook het enige wat ik kon doen, want de wachtkamer was superklein en het leesvoer abracadabra... De tandarts hield een joekel van een metalen spuit achter zijn rug, zodat M. 'm niet kon zien. Daarna werd dat gevaarte tot twee maal toe in haar tandvlees geramd. Maar ze gaf geen krimp! Dappere dodo! En de tand zit voorlopig weer vast.